Er zijn sinds de verbrokkeling van de landen een aantal restanten onafhankelijk geworden. Deze bevinden zich meestal aan de kust, op plekken waar het woud niet zo actief is. Deze republieken, koninkrijkjes, theocratieën, stammen en anarchistische communes verschillen sterk van elkaar, met eigen cultuur en doeleindes, en zijn dan ook zelden bekend onder andere vlakken. Gezien hun isolatie ten opzichte van andere landen kunnen ze soms vreemde accenten en gebruiken ontwikkelen.

De overgebleven delen van Korinas zijn de hooglanden gebergtes, de vlakke landen van Korinas zijn in zeer rap tempo overgenomen door het woud. Op steen groeit het woud niet goed, en de kleine hoeveelheid Koren overleven nu hier. Het leven is hard, maar zonder de dreiging van kortstondige overwoekering van het woud zijn ze een stuk beter af. Aan de andere kant (letterlijk), in de bergen zijn nu gebieden van het ‘Glinstergebergte’,

. Hiertussen in, in valleien en op bergen wonen de weinig overgebleven koren, in kleine koorse valleistaatjes. Ze zijn gevorderd in hun samenleving op het gebied van kennis en wetenschap. Koorse onderzoekers willen een antwoord op wat het woud is, en hoe het behandeld kan worden. De universiteit en academies van de Koren trainen dan vele onderzoekers, en de Raad van Rectoren is dan ook een krachtig politiek orgaan. Koorse medische vooruitgang helpt hun mutaties beter en sneller te verwijderen, en dit wordt gezien als vrij routineus onder de bevolking, als mutaties negatief zijn. 

Koren die in het woud komen zullen dan ook vaak getraind zijn in woudlopen. Fae, magie en het woud zijn interessant. Vrije fae worden door de Koren sneller geaccepteerd dan in vele andere gebieden, inclusief op de wetenschappelijke vlakken. 

De breanen zijn uit elkaar gesplinterd in vele aparte facties. Het wickerwoud groeit hier sterker dan op andere plekken, maar bezit ook meer ‘lege’ plekken, waar breanen zichzelf hebben gevestigd. Breaanland is dan ook niet meer dan een verzamelterm voor de grote hoeveelheid kleine baronietjes, hertogdommetjes en prinsrijkjes die er nog bestaan. Ongeveer de helft is nog steeds loyaal aan de breaanse monarchie, maar door de moeilijkheid van het reizen en communiceren in het woud komen afvallige gebieden steeds meer voor. Breanen zullen dan ook voornamelijk loyaal zijn aan hun directe heerser, en ze zullen zich dan ook meer als bijvoorbeeld ‘a subject of the barony of Whateverchestershire‘ zien dan als breaan. Hieruitkomt dat breanen dan ook uitgesproken meningen hebben over andere omliggende breaanse landjes, en deze snel als of goede vrienden, of kwaadaardige schurken ziet. Door deze balkanisatie zijn meningen over magie, fae en woud ook sterk verdeeld. Er zijn landjes die een eigen inquisitie hebben, en landjes waar magie openlijk is toegestaan. Er zijn zelfs landjes waar magiers of vrije fae leiderschapsposities hebben. Voor deze redenen zullen breanen deze meningen dan ook voor zich houden in het gezelschap van vreemdelingen.

De Noxianen, als zeelui, waren nooit zo vastgehegd aan de Noxiaanse eilanden als andere volkeren doen aan hun thuisland. voor hun is de zee hun ware thuis. Alhoewel het woud over het water naar Noxia toegroeit hebben ze er minder last van dan vele anderen. Andere Noxianen maken een exodus over zee, op zoek naar nieuwe landen. Ander werk voor de overgebleven landen als marine, handelsschepen of elk ander werk wat er te vinden is. Het Noxiaanse leiderschap, wat nooit echt sterk was, is in z’n geheel vervallen, alhoewel verschillende groepen over het algemeen contacten onderhouden met elkaar.  

Noxianen zijn achterdochtig tegenover het woud, de fae en magie, maar zijn niet avers van hun accepteren als deze zich individueel als betrouwbaar kunnen laten blijken. Noxianen zullen amuletten en andere bijgelovige beschermmiddelen bij zich dragen. Mutaties zijn niet per se slecht, alhoewel te veel mutaties een teken kan zijn van moreel verval. 

Noxianen zullen ook bekend zijn met het ‘Duisterwater’,

. Op deze wateren gebeuren vreemde dingen,  , maar ook met mogelijkheden tot overleving en verrijking. Noxianen met mutaties van deze plekken zijn dan ook niet zeldzaam.  

Gordia, onder zware belegering van het woud, heeft zich als vazal overgegeven aan Orians. Met resources vanuit Orians kunnen ze de groei van het woud vertragen. Gordia zelf bestaat uit vele losse lege plekken, en de snelle wissel van ‘boslanen’ zorgt er voor dat Gorianen noodgedwongen goed zijn in deze beheren.  

De overgebleven Gordiaanse inquisitie bestaat nog steeds, en gebruikt magiërs en fae als wapens tegen het oprukken van het woud (fight fire with fire). De Gordiaanse inquisitie ziet magiërs als gereedschap, vervloekte mensen die in het gareel gehouden gedienen te worden gehouden. Hun magiers zullen dan ook ten alle tijden begeleidende wachters met zich mee hebben, en Gordiaanse inquisiteurs zullen ook beter bekend zijn met antimagie technieken dan de meesten. De inquisitie is ook de politieke leiding van Gordia, en de Grootmeester van de inquisitie is ook de heerser van het land, zelfs al wordt deze bijgestaan door een raad van burgers en het leger. 

Gordianen zijn door deze strijd beter in hun begrip van wat het woud is, en zien het niet zo zeer met haat als wel als een force-of-nature. Fae en vrije magiers daar in tegen zijn het gespuis dat alles heeft veroorzaakt, en Melior is nog steeds bekend als een vloek. De Gordiaanse burgerbevolking zal eventueel iets meer praktisch hierin zijn, maar niet veel, en ze zien de inquisitie als de redders van hun land. 

Dool en Lauanie bestaan niet meer. De overlevende Dolanen zijn gevlucht naar andere landen, voornamelijk Orians en Gordia, Lauaniers naar Orians en Noxia en Breaanland. Als diaspora houden veel vast aan hun identiteit, dus er zijn nog veel die zichzelf zien als Dolanane of Lauaniers. Meer dan anderen haten ze het woud die hun land van hun heeft ontnomen. Het woud heeft hun geschiedenis en hun beschaving vernietigd, en ze zien overleven in het woud als een middelvinger tegen deze vernietiging. De Dolaans-Lauaanse Terugvorderaars proberen Dolaanse en Lauaanse artefacten terug te vinden, en zelfs vroeger bewoonde plekken vrij te maken, en hebben veel steun onder de diaspora. Andere Dolanen/Lauaniers zien het praktischer in, en proberen hun landen opnieuw te stichten. Dolanen en Lauaniers zijn wantrouwend voor alles wat uit het woud komt, of dat nou mutaties, fae of magiers zijn. Ze zullen als ze zelf last krijgen van mutaties hiervan af proberen te komen. 

Doordat Orians tot nu toe vrij ongeschonden uit het wickerwoud situatie is gekomen is het verreweg het rijkste en machtigste rijk geworden. De philosophus is een autoritaire absolutistische leider. Er is dan ook tegenstand en verzet, maar niet openlijk. Het Oriaanse Woudhandelsgilde is verreweg de grootste stichter van nieuwe plaatsen in het woud. Het gilde is ook vrij corrupt, en steekpenningen en afpersing kan voorkomen. Ook heeft de Philosophus geheime agenten en informanten in het gilde zitten. De spelers kunnen dus niet zomaar op het gilde vertrouwen. En dan zijn er nog vereffenaars.  

Oriaanse culturele waardes zijn net als alle andere landen gekleurd door het woud, zelfs al heeft Orians nog veel van zijn oorspronkelijke territorium intact. In Orians draait het vooral om praktische zaken, handel, stabiliteit. Een zekere trots over het overleven van Orians is aanwezig, maar er zijn weinig illusies over het gevaar van het woud. Fae en magie kunnen gevaar opleveren, maar, mits het strict gecontroleerd en beheerst wordt, kan het toegestaan worden. Het woud is een mysterie, dat doorgrond zal moeten worden. 

, genaamd ‘het Spiegelzand’ is ook bekend onder Oriaanse authoriteiten en woestijnreizigers, alhoewel veel minder bekend onder de bevolking. Woestijnvolk, relatief onafhankelijke volken uit Orians zijn beter bekend met Spiegelzand.